Άγιος Βαλεντίνος.

ΞΕΧΥΘΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ!ΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΩΝ!ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ! Meehh..Θα’θελα πολύ αυτό το ποστ να ήταν όσο γλυκανάλατο και γλυκούλικο μπορούσε να είναι ένα ποστ για τον Άγιο Βαλεντίνο-σορρυ, για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου- αλλά δεν γίνεται! Ξέρετε γιατί; ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΝΑΩ ΑΠ’ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΑ ΣΤΑ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΟΥΙΤΕΡ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ.  Συγγνώμη, είναι που έχω εισπνεύσει όλον αυτόν τον αέρα αγάπης, αφοσίωσης, χρυσόσκονης ροζ μονόκερου κλπ (πρ).

Και που λέτε εκεί που καθόμουν ήρεμη από εκκρεμότητες, αγάπες, έρωτες και λοιπές ιστορίες, έκανα την λάθος κίνηση να ανοίξω το κινητό μου και να περιηγηθώ στον κόσμο του Facebook. Tι το’θελα. Έχω μετρήσει ήδη 11 συνδέσμους με κλασικές περιγραφές τύπου «Σ’αγαπάω ζωή μου (και δίπλα το ανάλογο ταγκ)», «Μαζί σου πάω παντού», Μην μ’αφήσεις θα πεθάνω»,  «ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ ΜΩΡΑ (σ’αυτό πάτησα λαικ)», και επίσης κλασικές περιγραφές παρατημένων, απατημένων κλπ κλπ τύπου «Με πρόδωσες..» και άλλα τέτοια που δεν μπορώ να γράψω γιατί έχουμε και μια συνείδηση κύριε! Πολύς ο πόνος, πολύς και μεγάλος!(όχι ο δικός μου, δεν νιώθω εγώ μην ξεχνιόμαστε). Ηρεμήστε παιδιά..Μια μέρα είναι. Μια μέρα όπως όλες οι υπόλοιπες. Μην τρελαίνεστε. Έχετε κι άλλες 364 μερούλες που μπορείτε να εκφράσετε την αγάπη σας ελεύθερα.

Βέβαια δεν τα λέω όλα αυτά επειδή κάθομαι μες το σπίτι, μόνη, χωρίς έναν ώμο να κλάψω, μια αγκαλιά να με παρηγορήσει, έναν άνθρωπο να μοιραστώ τις ανησυχίες και τα προβλήματά μου, να ανταλλάξουμε πεταρίσματα ματιών και απρεπές λεξιλόγιο. Όχι όχι. Ούτε που να σας περνάει από το μυαλό *είπε και έβαλε για 5η φορά να δει το Notebook, κλαίγοντας νωχελικά που υπάρχει τόση αδικία στον κόσμο και που τα πατατάκια απέχουν τόσο πολύ από την κορυφή της συσκευασίας*.

Βασικά θέλω να πω δυο πράματα. 1, δεν είναι κακό να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε στο άλλο μας μισό. Αρκεί αυτό να μην συνεπάγεται του «ανεβάζω 5 ζουζουνιάρικες φωτογραφίες το 3λεπτο γιατί είμαι ερωτευμένη με τον εικονιζόμενο και επειδή θέλω να δείξω στον κόσμο (και στον πρώην) ότι περνάω τεεεεεελεια με το μωρουλιναααακιιιι μοοουυυ» (ώ θεοί). Και 2…Δεν είναι η μέρα που κάνει τον έρωτα, είναι ο έρωτας που κάνει τη μέρα. Και δεν το λέω επειδή είμαι η γκουρού των σχέσεων (γιατί δεν είμαι). Το λέω γιατί είναι χαζό να δείχνεις ερωτευμένος/-η και να το διατυμπανίζεις μόνο τώρα, μόνο σήμερα, αντί να δίνεις στον σύντροφό σου (ή στην συντρόφισσα *χαχαχα*) την χαρά του να ξέρει ότι ο έρωτας σου δεν ανθίζει μόνο στις 14 Φλεβάρη, αλλά όλο τον χρόνο.

Και λέγοντας αυτά, φτάνω στο συμπέρασμα ότι όλοι σίγουρα νιώθουμε μοναξιά ώρες ώρες και θέλουμε να έχουμε κοντά μας έναν δικό μας άνθρωπο (μόνο δικό μας άνθρωπο). Απλά ο καθένας μας τον αναζητά σε διαφορετικές φάσεις στην ζωή του. Να, εγώ για παράδειγμα είμαι στην φάση που η πιο στενή μου σχέση είναι με την κουβέρτα με μανίκια που μου πήρε η γιαγιά μου από τα Lidl. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Α! Μην στεναχωριέστε οι μοναχικές ψυχές. Ο έρωτας ειναι εκει έξω! *αχαχα no*
ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ

-Μαριάννα

Family-α.

Σαν κακομαθημένο μοναχοπαίδι που είμαι έχω να πω ένα πράμα. Μου λείπει η οικογένειά μου! Και όταν λέω οικογένεια, εννοώ μαμά, γιαγιά, νονά, αδερφός μαμάς. Όταν πας φοιτητής/-τρια σε μια πόλη ποοολύ μακριά από τον τόπο σου, που έχεις να δεις τους δικούς σου μήνες, που μπορεί να μιλάτε κάθε μέρα στο τηλέφωνο αλλά να μην μπορείς να τους δεις, να τους πάρεις μια αγκαλιά, να τους δείξεις την αγάπη σου, καααάπου εκεί είναι που καταλαβαίνεις πόσο πολύ σημαντικοί είναι για σένα. Ναι, μπορεί όσο πήγαινες σχολείο να μην είχες την καλύτερη σχέση με την οικογένειά σου. Να σκεφτόσουν ότι δεν σε καταλαβαίνουν, να σε νευρίαζαν με το παραμικρό, να σε «ενοχλούσαν» διαρκώς. Και ναι ώρες ώρες να ήσουν πεπεισμένος/-η ότι σε αντάλλαξαν στο μαιευτήριο και ότι όπου να’ναι θα χτυπήσει η πόρτα και η πραγματική σου οικογένεια θα εμφανιστεί, ζητώντας σε απεγνωσμένα, να μπεις στην καθημερινότητά της και να την γεμίσεις με φως (παρά την εμφανή ομοιότητά σου με την μαμά/γιαγιά σου *στην περίπτωσή μου τα γονίδια έκαναν το θαύμα τους στην καλοσχηματισμένη μου μυτούλα που λίγο διαφέρει από την επίσης καλοσχηματισμένη μυτούλα της μητέρας*μπαχαχα).

Που λέτε, δεν είμαι το άτομο που θα κάνει ζουζουνιές και αγκαλιές τους δικούς της, που θα τους δείχνει την αγάπη της εύκολα, που θα συγκινηθεί με μερικά όμορφα λόγια. Είμαι το άτομο που θα νευριάσει αν του δείξεις περισσότερη προσοχή από αυτή που θέλει, που θα σηκωθεί να φύγει πρώτο από τα οικογενειακά τραπέζια, που θα απαιτεί την αγάπη των άλλων έστω και αν με την συνήθη συμπεριφορά του, δεν την αξίζει. Και εδώ είναι που κάνω το μεγαλύτερο λάθος. Και ίσως και οι περισσότεροι από εμάς.

Έχοντας χάσει πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αφήνουμε τους εαυτούς μας συναισθηματικά εκτεθειμένους στα άτομα που ξέρουμε ότι δεν θα το εκμεταλλευτούν. Και να που όμως βρίσκομαι πάλι στα ίδια, με τις ίδιες παραξενιές και την ίδια ηλίθια συμπεριφορά. Ξέρετε, η απουσία που μου στοίχισε περισσότερο απ’όλες ήταν αυτή του παππού μου. Ήταν ο αγαπημένος μου (σορρυ γιαγιά) κι ας μην το ήξερε. Πάντα μου έκανε όλα τα χατίρια, με πήγαινε τις πιο μακρινές και όμορφες βόλτες, με έπαιρνε τις καλύτερες αγκαλιές. Ήμουν η αδυναμία του και σαν κλασικό μαλακιστηράκι, το εκμεταλλευόμουν. Σε αντάλλαγμα της αφοσίωσής του έπαιρνε νεύρα, αδιαφορία, άσχημα λόγια(που φυσικά τα μετάνιωνα αλλά ως εγωίστρια, δεν τα έπαιρνα πίσω). Και να που τώρα βρέθηκα φοιτήτρια στην πόλη του, να που «αύριο, μεθαύριο» θα παίρνω το πτυχίο μου και εκείνος δεν θα είναι εκεί να με «καμαρώσει», όπως μου έλεγε.

Κρίμα δεν είναι όμως; Να αφήνουμε ανθρώπους να φεύγουν κυριολεκτικά από τις ζωές μας χωρίς να τους έχουμε δώσει την ευκαιρία να μας μάθουν. Να μάθουν τι πραγματικά είμαστε και τι αισθήματα κρύβουμε μέσα μας. Να τους έχουμε πάρει μια αληθινή και ανιδιοτελής αγκαλιά. Να τους έχουμε δείξει την αγάπη μας.

Η αλήθεια είναι ότι αν τα δεδομένα ήταν διαφορετικά, ίσως να μην έκανα τίποτα αλλιώς. Τουλάχιστον όμως θα  ήξερα ότι οι πιο λατρεμένοι μου θα ήταν κοντά μου και θα τους αγαπούσα έτσι σιωπηλά. Όπως κάνω πάντα άλλωστε. Γι’αυτό (για τις τύψεις μιλάω) πρέπει να ανοιγόμαστε, να λέμε που και που ένα «σ’αγαπώ», να κάνουμε όμορφα πράγματα για την οικογένεια μας, για τους ανθρώπους που μας νοιάζονται.

Είναι τα μικρά πράγματα που κάνουν τις ζωές μας όμορφες. Μην σπαταλάτε τον χρόνο σας προσπαθώντας να δείχνετε τέλειοι. Μην φτιάχνετε στρατηγικές για το πώς να μην «εκτεθείτε», για το πώς να διατηρήσετε τον εγωισμό σας στον θρόνο του. Τσαλακωθείτε, γελάστε, μοιραστείτε τα προβλήματά σας.

Δεν είναι κακό να δείχνουμε τα συναισθήματά μας, ειδικά στους κοντινότερους ανθρώπους που θα έχουμε ποτέ στις ζωές μας.

-Μαριάννα