Κάτι μ’ έπιασε βραδιάτικο και άρχισα να διαβάζω ποιήματα, ερωτικά. Κι έπεσα πάνω σ’ ένα του Cummings, που σε κάποιο του σημείο λέει «κι είσαι εσύ, ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι κι ό,τι ένας ήλιος θα τραγουδάει πάντα, είσαι εσύ».
Πόσο όμορφα λόγια γράφονται και λέγονται και γίνονται πράξεις, με τη μόνη παρακίνηση ενός αισθήματος. Πόσο όμορφα μπορεί να διατυπώσει –ή μάλλον να περιγράψει– κάποιος ένα συναίσθημα τόσο απλό για μερικούς και τόσο πολύ περίπλοκο για άλλους.
Αυτόν τον έρωτα. Που όσοι ψάχνουν, δεν βρίσκουν ποτέ. Και που μένουν μόνο με κείνη την ελλιπή αναζήτηση. Ψάχνουν για μάτια αλλιώτικα και κόσμους διαφορετικούς και ανθρώπους πρόθυμους να χαριστούν ολόκληροι. Να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, να μείνουν άδειοι, μόνο και μόνο για να κάνουν χώρο για μάτια αλλιώτικα και κόσμους διαφορετικούς και άνθρωπο πρόθυμο να χαριστεί ολόκληρος.
Βλέπεις πώς πάει; Σαν κύκλος, σαν επανάληψη. Εσύ δίνεις και δίνεις και δίνεις, μέχρι να μην πάει άλλο. Μέχρι να έχεις δώσει την ύπαρξή σου ολόκληρη, μέχρι να μπάζεις αέρα απ’ τα κενά. Αλλά πριν προλάβεις να γίνεις ένα κούφιο σώμα, να ‘χεις γεμίσει πάλι. Απ’ το αλλιώτικο, το διαφορετικό, το πρόθυμο.
Βέβαια όλα αυτά είναι ανούσια λόγια, γιατί πουθενά δεν έχω γράψει τη λέξη «αμοιβαιότητα». Γιατί τόση ώρα περιγράφω έναν αμοιβαίο έρωτα. Που ζει και στους δυο. Που ζει και για τους δύο. Και που είναι αρκετός για να μην χωρέσει πουθενά η έλλειψη. Έλλειψη πάσης φύσεως. Ανθρώπου, συναισθήματος και ό,τι άλλου συνεπάγεται.
Πριν μέρες, κάπου διάβασα ότι δύο ερωτευμένοι άνθρωποι δε θα είναι πάντα αρκετοί. Και ότι αυτό θα είναι το πιο στενάχωρο μάθημα. Σίγουρα δεν είναι ο έρωτας αυτός που θα κάνει σωστά όλα τα λάθη. Σίγουρα τα ζόρια σου θα είναι εκεί ακόμη. Σίγουρα όμως θα βλέπεις τον κόσμο διαφορετικό, έστω κι αν αυτός δεν έχει αλλάξει σπιθαμή.
Κι αυτή είναι η μαγεία του αλήθεια. Να βλέπεις τα πάντα από μια οπτική που ποτέ δεν είχες σκεφτεί ότι υπάρχει. Πιο όμορφη, πιο αέρινη, πιο ροζ. Να τα νιώθεις όλα πιο μεγαλειώδη, να τα βλέπεις όλα φωτεινότερα. Με κέντρο τους εκείνη την ύπαρξη που σου μοιάζει ήλιος, γιατί φωτίζει κάθε σκοτεινό σημείο.
«…here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that’s keeping the stars apart
i carry your heart (i carry it in my heart)». –E. E. Cummings
Ερωτευμένοι άνθρωποι, μ’ ερωτευμένα λόγια, μ’ ερωτευμένους κόσμους. Μπλεγμένους ο ένας μες τον άλλον, μπερδεμένους μαζί με υποσχέσεις κι ανάσες κι αγάπη. Ερωτευμένοι άνθρωποι με περίσσιο χώρο, με μπαλωμένα κενά. Μπαλωμένα από αγκαλιές τόσο σφιχτές, από κοιτάγματα τόσο δυνατά, από άνθρωπο τόσο δικό τους.
Από άνθρωπο τόσο δικό τους. Τόσο πολύ, τόσο απόλυτα, τόσο μοναδικά, τόσο εγωιστικά δικό τους.
Και πού καταλήγω πάλι; Ξεκίνησα με κείνη την αναφορά στον Cummings κι έφτασα να μιλάω λες κι είμαι καμιά γκουρού του έρωτα. Μαλακίες. Ξεκίνησα να γράφω χωρίς να θέλω να φτάσω κάπου. Μόνο να κάνω ορατές τις σκέψεις μου. Άντε καλά, έβαλα και λίγη σάλτσα. Εντάξει, πολλή. Εντάξει δε γράφω άλλο, πω!
gingervibe 