Έχει ξημερώσει. Ο ήλιος μπαίνει λίγος-λίγος μέσα στο δωμάτιο. Γλιστράει μέσα από τις γρίλιες, φωτίζει κάθε σκοτεινή γωνιά. Ξυπνάς από το φως. Άλλη μια μέρα, λες. Άλλη μια μέρα που είσαι ζωντανός.
Ο καφές σου είναι ακουμπισμένος στο τραπέζι κι εσύ απολαμβάνεις την ησυχία της μοναξιάς σου. Κανένα ίχνος άλλου ανθρώπου δεν υπάρχει στο σπίτι. Έχεις κάνει τις επιλογές σου, δε θες να σου περιορίζουν το χώρο.
Πώς θα άντεχες να ξεβολεύεσαι από το κρεβάτι σου μόνο και μόνο για να βολευτεί ο «ξένος»; Πώς θα συνήθιζες το αναμμένο φωτάκι τη νύχτα, αυτό που ο «ξένος» αποκαλεί «φωτάκι ασφάλειας» και που δεν μπορεί να κοιμηθεί αν είναι σβηστό; Πώς θα συμφιλιωνόσουν με την εικόνα μιας δεύτερης οδοντόβουρτσας στο μπάνιο σου;
Όχι, όχι. Δεν είναι για σένα αυτά. Έχεις μάθει να μεγαλώνεις μόνος. Οι μέρες σου περνούν χωρίς φασαρίες και τσακωμούς. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Μόνο τον εαυτό σου. Μόνο εκείνον ανέχεσαι. Δεν κάνεις χώρο στη ζωή σου για κανέναν «ξένο». Δε σου αρέσουν οι «ξένοι». Τους απεχθάνεσαι. Μπαίνουν σε ζωές και τις κάνουν άνω κάτω. Έχουν άπειρες παραξενιές. Πολλές απ’ αυτές δεν τις καταλαβαίνεις καν.
Γιατί κάποιος να μην αντέχει τα αναμμένα φώτα οροφής; Ή τα ανοιχτά καπάκια στην τουαλέτα; Ή να τσαντίζεται αν του πειράζεις τα μαλλιά; Είναι τέλειο να σου πειράζουν τα μαλλιά. Βασικά θα ‘θελες έναν «ξένο» μόνο και μόνο για να σου πειράζει τα μαλλιά.
Δεν τους καταλαβαίνεις τους «ξένους». Ούτε θέλεις, ούτε μπορείς. Πότε προσπάθησες για να το κάνεις τώρα; Ας’ το καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς σου αρέσει που είσαι μόνος. Έστω κι αν πειράζεις μόνος σου τα μαλλιά σου. Έστω κι αν οι κουβέντες σου απαντώνται με ένα νιαούρισμα. Α ναι, έχεις και γάτο, τον Χάρη. Ωραίο όνομα για γάτο.
Όμως για πόσο ακόμη θα ζεις έτσι; Πρέπει να βγεις έξω. Να πλημμυριστεί το μυαλό σου από τις φωνές των «ξένων» που τόσο μισείς. Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Πρέπει να βγεις, να περιπλανηθείς σε δρόμους και στενάκια. Πρέπει να μυρίσεις, να γευτείς, να αισθανθείς. Πρέπει να αισθανθείς επιτέλους!
Λες ότι ζεις, όμως ζωή απομονωμένη χωρίς εκρήξεις, χρώματα, μουσικές, περιορισμένη και τιμωρημένη σε τέσσερις τοίχους, δεν είναι ζωή. Πώς θα μπορούσε να είναι; Της λείπουν τα βασικά της ζωής σου. Δεν την λυπάσαι; Αναρωτιέμαι.
Άπαξ και κάνεις το μεγάλο σου βήμα, άπαξ και περάσεις το κατώφλι της μέχρι τώρα άοσμης και άχρωμης ρουτίνας σου, θα δεις ότι υπάρχουν πολλά για τα οποία οι «ξένοι» θα σκότωναν να ζήσουν. Πράγματα απλά, κατανοητά για εκείνους, όχι όμως για σένα που είσαι ακόμη άμαθος.
Μην ανησυχείς μάτια μου. Πάρε τον εαυτό που τόσα χρόνια κράταγες κλειδωμένο μέσα σου και τρέξτε. Τρέξτε όσο πιο μακριά μπορείτε. Κι όταν φτάσετε στον υποτιθέμενο προορισμό σας να είστε γεννημένοι από την αρχή. Να επαναπροσδιορίσετε τις αξίες σας, τα ιδανικά σας. Τα κολλήματά σας να μην έχουν πια καμία σημασία. Και εκεί αναγεννημένοι και πεπεισμένοι ότι σας αξίζουν τα πάντα, να τα βρείτε.
Να ρουφήξετε μανιασμένα κάθε μυρωδιά, κάθε εικόνα. Κάθε αίσθηση να είναι μοναδική. Το μυαλό να είναι ένα κενό δοχείο που θα το γεμίσετε με καινούριες αναμνήσεις. Κάθε ανάμνηση να είναι διαφορετική, να έχει άλλο υπόβαθρο. Όχι σαν μια ταινία που παίζεται σε επανάληψη για χρόνια και που ξέρουν όλοι το τέλος. Όχι σαν τις προηγούμενές σου αναμνήσεις. Αυτές που περιορίζονταν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.
Θα σου αρέσει, θα δεις. Οι «ξένοι» πλέον δε θα σου μοιάζουν τρομακτικοί και περίεργοι. Θα καταλάβεις ότι σας ενώνουν περισσότερα από αυτά που πίστευες ότι σας χωρίζουν. Και θα δεις ότι αυτοί οι «ξένοι» συμβάλλουν στην τελειοποίηση της ευτυχίας σου.
Θα μάθεις να μοιράζεσαι, να νοιάζεσαι, να αγαπάς. Και κάπου στο τέλος, αφού η ζωή σου θα έχει πάρει μια ανέλπιστη τροπή, θα γίνεις κι εσύ ένας «ξένος» μέσα στη μοναδικότητά σου. Θα είσαι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Αγνώστων που αγαπούν και αγαπιούνται.
Και θα είσαι ευτυχισμένος. Θα ανήκεις πλέον κάπου. Ο εαυτός σου θα ανήκει σε σένα και εσύ στη ζωή σου. Και η ζωή σου με τη σειρά της, θα ανήκει σε αυτούς τους γνωστούς άγνωστους που της έμαθαν πώς να λειτουργεί. Πώς να τσαλαβουτάει στις λάσπες, πώς να τσακίζεται, πώς να ξανασηκώνει το ανάστημά της. Πώς να ξαναγεννιέται από τις στάχτες της.
Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, να κλείνεις τα μάτια, να ακούς τη σιωπή, να λες ένα «ευχαριστώ ζωή» και να είσαι ευγνώμων γι’ αυτήν. Τα κατάφερες, πέρασες άλλη μια μέρα. Και μπορείς να καταφέρεις πολλές ακόμη.
Είδες τελικά; Τσάμπα φοβόσουν. Τα καταφέρνεις μια χαρά.
gingervibe 